โรคขี้เรื้อน(ชนิดแห้ง)ในน้องตูบ

สถิติผู้เข้าชม
ขณะนี้มีผู้เข้าใช้	4
ผู้เข้าชมในวันนี้	506
ผู้เข้าชมทั้งหมด	5,205,873

กรุณาฝาก Email ของท่าน
เพื่อรับข่าวสาร ที่น่าสนใจ

26 เมษายน 2567
อา	จ.	อ.	พ.	พฤ	ศ.	ส.
	1	2	3	4	5	6
7	8	9	10	11	12	13
14	15	16	17	18	19	20
21	22	23	24	25	26	27
28	29	30

โรคขี้เรื้อน(ชนิดแห้ง)ในน้องตูบ
[5 สิงหาคม 2553 17:21 น.]จำนวนผู้เข้าชม 13194 คน

โรคขี้เรื้อน(ชนิดแห้ง)ในน้องตูบ

   โรคขี้เรื้อนแห้ง...เวลาที่ผมถามเจ้าของน้องตูบว่า โรคใดที่สร้างความกังวลใจและไม่อยากให้น้องตูบของตัวเองเป็นมากที่สุด ...เชื่อได้เลยครับว่า "โรคเรื้อน" มักจะเป็นคำตอบในอันดับต้นๆ ถือเป็นโรคที่เจ้าของน้องตูบให้ความสนใจและไม่สบายใจเลย หากมีผู้บอกว่าน้องตูบของท่านเรียบร้อยโรงเรียน "เรื้อน" ไปแล้ว คงต้องวิ่งหาสัตวแพทย์เป็นแน่ๆ ใน Petgang ฉบับที่ 5 นั้น เราได้คุยกันถึงเรื่องของ "โรคเรื้อนชนิดเปียก" ไปแล้ว เพื่อความต่อเนื่องต้องมาคุยถึง "โรคเรื้อนชนิดแห้ง" กันต่อ จะได้เข้าใจว่าลักษณะของโรคทั้งสองประเภทนั้นมันแตกต่างกันอย่างไรและแค่ไหน

   สาเหตุของ "โรคขี้เรื้อนแห้ง" เกิดจากน้องตูบป่วยติด "เชื้อปรสิต" ภายนอก เป็น "ตัวไรเล็กๆ" อาศััยอยู่บนผิวหนังชั้นหนังกำพร้า ไม่ได้อาศัยลงลึกไปกว่านั้น เจ้าไรที่ว่านี้มีขนาดเล็กมากครับ ทั้งยังสามารถสืบพันธุ์ ออกไข่ให้ลูกหลานได้อีกมากมาย เรียกว่า อาศัยผิวหนังน้องตูบเป็นบ้านหลังใหญ่เลยทีเดียว ปัญหาที่มักถามกันมากก็คือ น้องตูบแสนรักจะไปติดโรคนี้ได้อย่างไร ทั้งๆที่เลี้ยงอยู่แต่ในบ้าน เหตุที่ว่าเกิดได้จากการเล่น สัมผัสและคลุกคลีกับตัวที่ป่วยเข้าจนเกิดการถ่ายทอดเจ้าไรตัวนี้ต่อๆกันไป ที่สำคัญอีกประการคือ เรื่องของสภาพแวดล้อมครับ ในบ้านเมืองของเรามีน้องตูบจรจัดด้อยโอกาสเยอะ เรียกว่าเดินไปตรอกไหน ซอกไหน ซอยไหน มีอันต้องได้เจอ

   นี่เองแหล่ะครับที่ช่วยกระตุ้นให้เกิดการแพร่กระจายของโรคได้เร็วและต่อเนื่อง น้องตูบจรจัดด้อยโอกาสที่ป่วยเป็นโรคนี้ "จะมีอาการคันมาก" และเมื่อคันและเกาบริเวณที่เป็นรอยโรคจะมีชิ้นส่วนของสะเก็ดผิวหนังที่ปลิวกระจายล่วงออกมาจากตัวน้องตูบ หากน้องตูบอีกตัวไปนอนทับหรือเกลือกกลิ้ง ย่อมมีโอกาสจะติดเชื้อจนอาจป่วยเป็น "โรคเรื้อนแห้งได้" เนื่องจากเจ้า "ไรขี้เรื้อน" นี้มีชีวิตได้นานกว่า 2 วัน เมื่อหลุดร่วงจากผิวหนังของน้องตูบตัวที่ป่วยยิ่งเพิ่มโอกาสที่จะไปติดต่อกับน้องตูบตัวอื่นได้มากขึ้น เพราะฉะนั้นถึงแม้ท่านไม่ได้พาน้องตูบออกไปนอกบ้าน แต่ถ้าน้องตูบของเราชอบนอนใกล้รั้วบ้าน และหากรอบๆบ้านมีน้องตูบจรจัดด้อยโอกาสตัวที่ป่วยเป็น "โรคขี้เรื้อนแห้ง" อาศัยอยู่ย่อมมีโอกาสติดโรคได้เช่นกันครับ

   อาการของน้องตูบตัวที่ป่วยเป็น "โรคขี้เรื้อนแห้ง" เริ่มต้นจะมีอาการคันตัว คันที่ขอบใบหูทั้งสองข้างและคันที่ศอกด้านข้าง ถ้าสังเกตให้ดีจะพบเม็ดตุ่มแดงๆขึ้นที่ผิวหนัง บริเวณที่เห็นชัดเจนมักเป็นที่ท้อง หรือบริเวณขาหนีบ และบั้นท้าย จากนั้นจะเริ่มมีอาการคันรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ กระทั่งขนบนตัวน้องตูบเริ่มร่วง ตำแหน่งที่พบชัดเจน คือ ที่ขอบใบหูทั้งสองข้าง และศอกด้านข้าง ผิวหนังบริเวณดังกล่าวเริ่มเป็นสะเก็ดแผล บนผิวหนังจะเริ่มเกิดขึ้นทั่วตัวเช่นกัน เจ้าน้องตูบหลังกลับที่เราเห็นข้างถนนนั่นแหล่ะครับ คือน้องตูบที่ป่วยเป็น "โรคขี้เรื้อนแห้ง"

   การตรวจวินิจฉัย ในเบื้องต้นเราควรสังเกตอาการของน้องตูบของเราเองก่อนครับ ซึ่งการทดสอบที่ได้ผลค่อนข้างแม่นยำในการตรวจโรคนี้ เรียกว่า การทำ Pinna-pedal reflex test การทดสอบทำได้ง่ายมาก เวลาที่น้องตูบป่วยเป็น "โรคขี้เรื้อนแห้ง" จะมีตำแหน่งที่ "คันมากๆ" อยู่ 2 จุดดังที่กล่าวมา คือ ที่ปลายหู 2 ข้างนั้น และที่ข้อศอกด้านข้าง ถ้าเราจับน้องตูบมาทดสอบโดยการ "เอานิ้วมือขยี้ที่ปลายใบหูเบาๆ" แล้วน้องตูบเอาเท้าหลังข้างนั้นเกาที่ศอกด้านนั้น ก็น่าสงสัยครับว่า "ทำไมน้องตูบของเราถึงคันได้" เพราะอาการดังกล่าวแสดงว่าคันมากที่ปลายใบหู และที่ศอกด้วย และโรคผิวหนังที่จะเกิดขึ้นได้มีไม่กี่โรคหรอกครับ...ที่สำคัญคือ "โรคขี้เรื้อนแห้ง" นี่แหล่ะครับ

   แต่การที่เราจะสรุปปัญหาการป่วยว่าใช่ "โรคขี้เรื้อนแห้ง" หรือไม่นั้น คงต้องอาศัยองค์ประกอบหลายประการร่วมกัน ไม่ว่าจะเป็นรอยโรคที่ปรากฏ การทดสอบทำ Pinna-pedal reflex test การขูดผิวหนังเก็บตัวอย่างเพื่อตรวจหา "ตัวไรขี้เรื้อน" ทุกอย่่างจะสอดคล้องกันแม้ว่าการขูดผิวหนังเพื่อหา "ตัวไรขี้เรื้อน" อาจจะไม่พบ เพราะถ้าอยู่ในระยะเริ่มต้นมักจะขูดผิวหนังไม่พบเสียด้วยสิครับ

   การรักษา "โรคขี้เรื้อนแห้ง" สามารถทำได้หลายวิธีครับ ที่นิยมกระทำคือ การให้ยาโดยการฉีดเพื่อรักษา ซึ่งได้ผลดีแต่ก็ต้องทำซ้ำทุกๆ 10-14 วันครั้งจนกว่าน้องตูบจะหายสนิท ในกรณีที่เราเลี้ยงน้องตูบไว้หลายตัว เราต้องพาน้องตูบทุกตัวมารับการรักษาด้วย เพราะโรคนี้ติดต่อได้ง่ายและติดต่อได้ไวมาก ถ้าเราไม่สนใจนำน้องตูบมารับการรักษาพร้อมๆกันจะทำให้เกิดปัญหาการป่วยวนเวียนอยู่ในฝูงน้องตูบ เพราะเมื่อตัวที่เป็นหาย ตัวที่ได้รับเชื้อจะเริ่มแสดงอาการอีก และถ้ายาเสื่อมฤทธิ์เมื่อไหร่ น้องตูบจะเริ่มมีอาการป่วยอีกเช่นกัน น้องตูบตัวที่ป่วยเป็น "โรคขี้เรื้อนแห้ง" นั้นมีความน่ารังเกียจอยู่แล้วครับ เพราะน้องตูบเองแทบจะไม่มีขนอยู่บนผิวหนังเลย บางตัวมีสะเก็ดคัน มีแผลแตกระแหงมากมายบนผิวหนัง มองยังไงก็ไม่น่ารัก ไม่น่าสัมผัส จริงๆแล้วถ้าท่านเจ้าของน้องตูบอุ้มน้องตูบตัวที่ป่วยนั้นมารักษา ถึงแม้ว่าจะไม่มีขนเลยสักเส้นเดียว และมีแผลมากมาย แต่เมื่อได้รับการรักษาแล้วน้องตูบของเราก็จะกลับมามีผิวหนังและขนเช่นดังเดิม

   "โรคขี้เรื้อนแห้ง" นี้รักษาให้หายขาดได้ เพราะฉะนั้นอย่ารังเกียจน้องตูบเลยครับ ตัดสินใจรักษาแต่เนิ่นๆก่อนที่จะเกิดอาการแทรกซ้อนจนทำให้ผิวหนังอักเสบรุนแรงตามมา

   "อาการแทรกซ้อนของน้องตูบที่ป่วยเป็นโรคขี้เรื้อนแห้ง" อาการที่พบได้มักมีมูลเหตุจากการคันนั่นแหล่ะครับ สุนัขบางตัวมีอาการคันเกาหูจนใบหูบวม มีเลือดคั่ง ทำให้เราต้องตามมารักษาอาการดังกล่าวอีก หรือบางตัวเอาตัวถูไถกับพื้น เลีย และงับตรงผิวหนังที่คันทำให้เกิดอาการแผลแดงซ้ำรุนแรง และเป็นไวมาก อย่างที่บอกไว้นั่นแหล่ะครับ "โรคขี้เรื้อนแห้ง" เป็นโรคที่คันสุดๆจริงๆนะครับ

   "โรคขี้เรื้อนแห้ง" ติดคนไหม คำตอบคือ  "ติดต่อถึงคนได้นะครับ" โรคนี้ติดต่อจากการสัมผัสกับน้องตูบที่ป่วยอยู่นั่นแหล่ะ เพราะฉะนั้น...เมื่อท่านทราบว่าน้องตูบของเราป่วยเป็นโรคนี้ ควรหยุดกอดและคลุกคลีกับน้องตูบไว้ก่อน โดยเฉพาะคุณผู้หญิง ที่ผิวค่อนข้างบอบบาง ควรหยุดกอดรัด หรืออุ้มน้องตูบเลยครับ โรคที่ติดต่อมาสู่คนนั้นจะมีลักษณะเป็นเม็ดตุ่มแดงๆ ขึ้นบนผิวหนัง มีอาการคัน และกระจายออกไปได้ วึ่งถ้ามีอาการเช่นนี้ให้รีบไปหาแพทย์เพื่อรับการรักษาอย่างทันท่วงทีครับ...

ที่มาของบทความดีๆ : Petgang